Hoi,

 

ik ben Fanny en zit ondertussen al een hele tijd in de opvang. Ik kom dan ook van heel ver want ik had een stevig rugzakje bij me toen ik 3 jaar geleden in de opvang terecht kwam. Dat rugzakje geraakt nu stilletjes aan lichter en leger maar het heeft tijd gevraagd en heel veel geduld van mijn opvanggezin. We kenden heel wat ups en downs maar we gaven niet op en daarvoor ben ik hen heel dankbaar.

Ik heb een niet zo fijn verleden, wat er echt gebeurd is kon ik hen niet vertellen maar toen ze me vonden was ik pas bevallen van mijn kroost ergens op een camping. Ik was natuurlijk net op stap om eten te gaan zoeken toen ze mijn kleintjes vonden, paniek dus toen ik terug kwam maar gelukkig hadden ze een vermoeden dat ik ook nog ergens was en enkele uurtjes later werd ik met hen herenigd. De opvangmama’s merkten echter meteen op dat er wat mis met me was. Ik was enorm bang van hun handen en kroop met mijn achterste bijna over de grond.  Meteen ritje dierenarts want ik had pijn, erge pijn. Na een kort roesje en controle bleek mijn staart gebroken te zijn, dicht tegen de wervel aan. Dit is niet okay zei de dierenarts, dit komt niet door een aanrijding maar dit katje is mishandeld. Zulke breuk komt alleen maar voor door een hevige snok aan de staart  Toen wisten ze natuurlijk al snel waarvoor ik zo bang van hen was.  Ik kreeg een staartamputatie waardoor ik nu een gek kort pluizig borsteltje heb wat best wel cute is hoor, dat zeggen ze hier toch  Ik mocht weer naar mijn kindjes en kreeg de nodige pijnmedicatie maar vooral heel veel tijd om te genezen en aan de mensen te wennen want dat was onwaarschijnlijk moeilijk. Mijn kindjes vonden ondertussen allemaal een eigen plekje, mijn zoontje met ataxie woont zelfs bij het opvanggezin 

En ik maak elke dag sindsdien kleine stapjes vooruit, af en toe weer eentje achteruit maar het gaat prima met me op mijn eigen speciale manier. Eerst vertoefde ik vooral op de bovenverdieping in mijn krabpaal maar ondertussen heb ik er ook ene in de woonkamer en daar zit ik nu bijna dagelijks.  Eerst alleen om te komen eten maar nu loop ik hier rond en zoek ik meer en meer contact met de opvangmama’s. De andere katten vind ik niet zo leuk, ze zijn me te druk maar ik woon natuurlijk in de opvang dus geen katten is momenteel geen optie natuurlijk daarom dat we beslist hebben om op zoek te gaan naar een plekje voor mezelf.  Een rustig plekje, liefst eentje zonder andere katjes en sorry maar graag ook eentje zonder kindjes, het is me gewoon te druk. Het heeft lang geduurd voor ik handen toe liet maar ondertussen kunnen de opvangmama’s me aaien en dat vind ik prima.  Ik zoek zelfs sinds enkele weken meer en meer contact en zoek s avonds zelf de zetel op om een aaitje over mijn kop , maar ik blijf op mijn hoede voor de andere katten, er zit namelijk een jong vervelend katertje tussen dat hier woont en hij heeft het op mij gemunt hoor. Grrrrr vervelend jochie 

Dus nu is het zover, we gaan op zoek naar een plekje voor mij !

We zijn misschien wat veeleisend maar we willen het beste voor onze Fanny, ze verdient dat zo hard. Een plekje bij die ene persoon of koppel dat bewust kiest voor Fanny met haar rugzakje. Die weten waaraan ze beginnen maar haar alle tijd willen geven die ze nodig heeft om te wennen en hun hart openstellen voor dit mooie meisje dat heel erg graag liefde wil krijgen , hoe moeilijk het voor haar soms ook is om te vertrouwen. Maar we weten dat zulke mensen bestaan. Mensen met engelengeduld die er niet 100% voor gaan maar 1000% willen geven voor Fanny een mooie toekomst te geven.

Ben jij zo iemand? Voel jij bij het lezen van Fanny’s verhaal, ja die persoon ben ik ? Vul dan even zo’n adoptie formuliertje in dan kunnen we afspreken en kijken of jij Fanny haar welverdiende mooie toekomst kan geven.

Liefs Fanny en de opvangmama’s