Ik zit nu een jaar in de opvang, weliswaar met goede reden, maar het is wel een spannend iets zo, hier op smoelenboek.
Ik heb een ingewikkeld karakter, maar eigenlijk ook weer niet. Je moet me een beetje lezen, mijn boekenreeks bestaat uit 3 delen.
Deel 1 gaat over mijn verleden:
Ik ben uit de dood herrezen. Ik lag als kitten in een achtertuin met stuiptrekkingen en snelle ademhaling. Eerst dacht men dat ik gestorven was, maar dan begonnen de stuiptrekkingen opnieuw.
In razend tempo werd ik opgepakt en naar de dierenarts gereden. Elke minuut was kostbaar. Bij de dierenarts raakte ik in coma en er werd overwogen om mij los te laten. Maar ik kreeg een kans, ook al zag de dierenarts het niet echt meer zitten.
De volgende morgen zat ik RECHTOP! Ik had het gered ❤ Niemand had dit verwacht, maar dat kleine vlammetje in mijn lichaam hield mij brandend, ik ben een strijder. Ik moest wel revalideren, want ik kwam uit een hele duistere toestand..
Deel 2 gaat over mijn innerlijke gevecht met jullie mensen:
Mijn vertrouwen in de mens was weg, hoe diep ik ook zocht. Ik was doodsbang voor handen, mijn lijfje rilde als een rietje en ik kromp in elkaar. Kijk niet naar me, raak me niet aan, ik kan het niet, echt niet. Niet nu. Mijn demonen uit het verleden namen de overhand. Maar tijd heelt wel diepe wonden, want ik heb enorm veel tijd gekregen. De liefde van de mens, het geduld, lieten mijn hartje langzaam ontdooien. Heel af en toe toon ik mijn kwetsbaarheid. Wanneer ik een 'durf'dagje heb spring ik op tafel tijdens het ontbijt en mag ik aanschuiven. Ik werp je dan een toestemmende blik toe, dan mag je me heel heel eventjes aaien. Soms lang, soms kort, hangt van mijn dapperheid af. Maar de deur staat op een kier en ik laat je steeds meer toe in mijn wereld.
Soms zet ik een stap terug, soms weer eentje vooruit. Ik kan heel relaxt op de zetel zitten in jouw buurt, dan wil ik ook lekker rollen op mijn rug en zucht ik van tevredenheid. Of in bed dicht tegen je voeten slapen. Durf ik gerust.
Deel 3 is wat ik zoek in mijn leven:
Willen jij en ik een lange termijn relatie aangaan, dan is het van belang geen verwachtingen te hebben. Gewoon de boel de boel laten en mij op eigen tempo mijn ding laten doen. Mettertijd zal ik ook in jou mijn vertrouwen leggen. Het begin van een mooie hechte vriendschap.
Kleine kinderen zijn niet mijn ding, snap je wel hè. Ook geen hondjes enzo. Een soortgenootje kan dan weer wel 😉 Geen dominantje, misschien beter een afwachtend typje, eentje die rustig is. Dat lijkt me wel wat.
Hoeft ook weer niet, want als jij heel veel thuis bent, heb ik genoeg aan jouw aandacht 😉
Nou, heel verhaal, maar dan weet je wel hoe het zit en je kunt misschien eerst mijn boeken lenen, of ga een goed gesprek aan met mijn opvangmama's.
Knipoogje Feniks ( 1 jaar)