Ik was gewoon op weg ergens naartoe. Ik had geen specifiek doel, ik was op zoek naar eten, dan verander je soms van koers. "Volg je neus!"zei mijn moeder eens.
Maar toen werd het ineens zwart voor mijn ogen. Ik werd helemaal niet goed. Ik zag dubbel en mijn pootjes gingen alle kanten op. Ik begon te tollen over de straat. Je bewustzijn maakt dan hele rare sprongen.
Ik weet, in een waas, dat ik werd opgepakt. Ik kende die handen niet. Vreselijk!
Ik kwam bij de dierenarts die ook met zijn handen aan mij zat. Ik wilde me verdedigen, slaan, bijten, maar de kracht verloor het van mijn toestand. Ik ging knock out...
Dat was toen, in de zomer van vorig jaar. Het was kantje boord geweest weet ik nu. Vergiftigd schijnbaar.
Ik heb veel handen toen gevoeld, zorgzame handen, ook al geef ik het niet graag toe. Ze waren lief, de stemmen waren ook zacht en geruststellend. Nooit geweten dat de mens zo zachtaardig kon zijn. Mijn hele leven was ik op mijn hoede voor jullie, zero vertrouwen.
Ik had de dood in de ogen gekeken, maar het was mijn tijd nog niet.
Echter, mijn strijdershart werd weer sterk en ik koos voor de enige zekere factor in mijn leven: Afstand nemen van de mens.
Het aaien is gedaan, wil ik niet meer. Nu toch niet meer.
Ik heb vrienden gemaakt hier, kattenvrienden welteverstaan, ze zijn goed voor me. Ik voel me ook op mijn gemak.
Echter, ik heb 1 klein geheimpje....Goed bewaard, met een gouden slotje. Sleuteltje ingeslikt (oeps).
Ik sta open voor contact met jullie. Onder 1 voorwaarde: Dat je me tijd geeft, mijn eigen ritme laat volgen. Mijn muurtje zal vallen, steen voor steen. het zal verzwakken. Een verdedigingsmuur zonder beveiliging. Maar nu nog niet.
Ik wil samen met jou dit avontuur aangaan, mits je nog 1 of meerdere kattenvriendjes hebt.
Het is eng, maar spannend.
Wat doen we, spreken we eens af? Een knipoogje van mij, Borre.