Bill, ja dat ben ik....waar moet ik beginnen.
Mijn geschiedenis is lang en eigenlijk best wel verdrietig....als zwerfkat werd ik gevangen, samen met mijn gezin. Ja, ik had een heuse familie, een vrouw en drie kindjes. Zij werden ziek en stierven....
Weg was mijn veilige haven en ik sleet eenzame dagen in het asiel.
Uiteindelijk kwam er een lichtpuntje, ik werd geadopteerd en maakte nieuwe vrienden. Spijtig genoeg moest ik ook hier na een jaar mijn koffers weer pakken, omdat ik met Jefke (die ken je ook vast wel) niet in de groep paste. Opnieuw verdween de veilige grond onder mijn pootjes.
Ditmaal werd het Villa Vagebond waar ik mijn pootjes mocht strekken.
De eerste weken zat ik op de kast, in elkaar gedoken en angstig voor het onbekende. Inmiddels voel ik me al wat meer op mijn plekje, Ik maak leuke, nieuwe vrienden. Ze helpen mij om aan mijn zelfbeeld te werken, want Ik wil absoluut niet bij de pakken neerzitten. Iedere dag zeg ik tegen mezelf, kom op Bill, je mag er zijn!
Maar mijn zachte hart is al meermaals gebroken en gelijmd, daardoor blijft het broos. Ik durf mensen nog niet zo goed te vertrouwen. Als er niet veel verzorgers zijn, dan voel ik me vrij om een rondje te maken.
Als het te druk is, vind je me in de buitenren. Gelukkig kan dat hier gewoon. Dus....ondanks dat ik tijd nodig heb en niet meteen bij je op schoot ga springen, waag ik toch een poging om ervoor te gaan.
Een echt thuis, een afgesloten ren of tuin waar ik in kan struinen, kattenvriendjes en wat fijne verstopplekjes. Een plek waar ik stapje voor stapje weer de stoere, zelfverzekerde kater mag worden die ik eens was.
Wat zou dat mooi zijn...

🐾 Bill

heel erg schuchter. Hij vertoeft meestal in de buitenren als wij aanwezig zijn in de Villa. Als hij zich alleen waant komt hij wel tevoorschijn. Trekt zich enorm op aan andere katjes.