Mijn naam is Boris, en ik had het in der tijd behoorlijk naar m’n zin als zwerver, dacht ik. Ik had alle vrijheden en leidde een druk en spannend bestaan. De zwerfpoezen hingen aan m’n lippen toen ik vertelde over mijn stoere reizen en indrukwekkende avonturen. Maar helaas, dat heldhaftige bestaan bleef niet duren. Beetje bij beetje voelde ik me achteruit gaan. Mijn oortje deed een vreselijke pijn en ik had de kracht niet meer om op dappere wijze aan een lekker maaltje te komen. Als bij wonder lag daar op een dag een overheerlijk geurende maaltijd, zomaar voor het grijpen. Dat dacht ik althans. Het was niet moeilijk te bemachtigen. Een ervaren zwerfkater als ik, vond al snel de weg. Maar.. BAF.. er volgde een hels geluid en er was geen uitweg meer mogelijk. Paniek sloeg me om het hart. Wat nu gedaan… Ik was ziek, voelde me zwakjes, en nu zat ik nog vast ook. Wat zou er nu van me worden? Alsof dat nog niet genoeg was werd ik niet veel later meegenomen door van die enge mensen-dieren. Erger kon niet meer dacht ik…
Als bij wonder begon ik me na een tijd toch wel stilaan beter te voelen. Mijn oortje was ik kwijt, ik hoorde wat van een tumor ofzo, maar ik had nu geen pijn meer. Mijn maagje werd elke dag gevuld, heerlijke schoteltjes werden me voorgezet.. net als voor een koning. Viel best wel mee.. toch?
Ik hoorde ook iets van FIV-positief. En dat ik daarom niet meer mocht terug gezet worden. Heel stiekem vond ik dat niet zo heel erg. Want eigenlijk heb ik een heel bang hartje. Buiten had ik geen andere keuze dan stoer zijn. Maar… zo ben ik eigenlijk niet.
Ik ben een gevoelige kerel en vertel het niet verder… maar ik vind die mensendieren op 2 benen eigenlijk nog wel een beetje eng. Ik weet het… ze zorgen goed voor mij, maar dat is niet altijd zo geweest. Dus kan ik hen wel écht vertrouwen? Ik ben nog niet zo overtuigd…
Andere katjes, die vind ik wel de max. Daarmee heb ik het altijd wel kunnen vinden…
En nu? Wat wil een katje als ik graag uit het leven halen? Omdat ik een gevoelig hartje heb, en die mensen stiekem ooit het voordeel van de twijfel hoop te kunnen geven (ze zorgen immers voor lekker zachte mandjes en heerlijk eten), droom ik van een eigen warme mand, met een eigen privé kok die me voor de rest van m’n leven zo’n heerlijke maaltijden voorschotelt.. én …die ik dan ook stilaan kan vertrouwen. Andere katten in huis zou ik ook wel goed vinden. Misschien kunnen zij me wel tonen hoe ik met mensen moet omgaan?
Ben jij een goede kok (of goed in van die blik-dingen open trekken)? Heb jij nog plek in je hart en een beetje geduld? Dan kom ik graag jouw lekker eten opsmullen…