Er was eens een verlegen knappe heer die in het bos woonde met een hele grote groep vrienden. Ze speelden elke dag verstoppertje achter de verwilderde bomen en gingen bij het ondergaan van de zon op zoek naar wat voedzame hapjes. Ze hadden niet veel, maar waren desondanks toch gelukkig want ze hadden elkaar.
Op een dag veranderde de o zo veilige plek in een bedreigend oord. Iedereen was in rep en roer. Er stond iets vreselijks te gebeuren! Er verdwenen vrienden, zij kwamen nooit meer terug. Er stonden kooien op scherp, ijzeren monsters haalden hen weg.
Sigrun hield zich verschrikt schuil achter dichtgegroeide struiken. Maar zijn maagje rammelde van de honger en de geur van verse tonijn prikkelende zijn neusvleugels. Hij overwon zijn angst en nam een hapje van al dat lekkers. Maar het was al te laat, het ijzeren monster had hem opgesloten.
Dat was toen, hij wist niet beter.
Sigrun bleef al die tijd waakzaam en spitste zijn oortjes. Wat was er toch aan de hand?
Er waren boze mannen geweest die hele foute dingen deden, had hij begrepen. En om die boze mannen tegen te houden, waren die kooien gezet. Dus geen monsters...
Sigrun werd ondergebracht bij een familie die hem warmte en liefde bood. Hij had geleerd dat tweebeners niet oke waren, dus waarom deden zij zo aardig? Waarom kreeg hij de grootste maaltijden die hij daarvoor nog nooit had gezien? Waarom was er geen kou, geen regen en hoefde hij zelfs geen slaapplek meer te zoeken? Hij kon warempel kiezen!
Sigrun was in de war. Daar moest hij toch eens lang over nadenken.
Hij nam plaats in een holletje van een boom. Rare boom wel, maar het lag lekker.
Zijn hartje bleef een tijdlang gesloten, de geluiden om hem heen waren onbekend en dus eng. Er waren nog poezenvriendjes, die leken nergens last van te hebben. "Zal ik dan toch maar over dat drempeltje gaan? vroeg hij zich af.
De zachte handen kwamen weer zijn kant op, hij verstarde, kneep zijn ogen dicht en dacht: "Hup dan maar." Maar er gebeurde niets engs, een golf van warmte stroomde door zijn lichaam, hij ontspande. Dit was aso lekker zeg! Meer, doe maar meer. Ik vraag er nooit om, maar stiekem riep mijn hart om meer.
De zachtaardige Sigrun ontdekte nog meer. Wanneer de nacht viel en de zon sliep, werd hij wakker. Dan pakte hij zijn valiesje uit en rolden de balletjes, veertjes en kattenkruidzakjes vrolijk over de grond. Het feest kon beginnen! Elke nacht kan hij nu zijn uitbundigheid tonen en deelt hij zelfs zijn speelgoed met zijn nieuwe kattenvriendjes.
Maar als de zon wakker wordt, sluipt Sigrun weer in zijn holletje, dan komt het onzekere bange trekje naar boven.
Hij zoekt daarom een huis waar hij verder op ontdekking kan, waar hij kan zegevieren, kan openbloeien, waar hij helemaal zichzelf mag zijn en waar de nodige zachte streeltjes langs zijn lieve wangetjes strijken. Ben jij zijn held? Ben jij zijn veilige haven?
Een ander kattenvriendje mag ook ;o)

We plaatsen Sigrun het liefst bij mensen die een kattenren hebben of een goed afgesloten tuin of ruim terras waaruit hij niet kan ontsnappen gezien zijn angstige karakter.