Hope
En alweer heb ik honger en dorst. Nog steeds eigenlijk. Gisteren had ik op straat eindelijk iets eetbaars gevonden, maar toen kwam er een groep boze katten op me af en ben ik een steegje in gevlucht. Uit de grote modderplas die daar lag heb ik wel wat gedronken, maar om nou te zeggen dat dat je buik vult. Misschien toch maar weer terug gaan om te kijken of er nog iets te eten ligt.
Maar is dat wel veilig? Ik weet niet of ik daar nog wel heen durf.
Ik ga het toch proberen, m’n maag is zo leeg, ik voel me zo ellendig.
Ineens een felle flits, een ongenadig harde klap BÁÁÁM. Nog een felle flits, nog zo’n ellendige oorverdovende klap. En dan is het helemaal donker en stil ……..
Hoewel stil. Ik heb door het lawaai van de ontploffingen een harde piep in m’n oren. En door alle rook zie ik geen poot voor ogen.
Ondanks dat ik helemaal versuft ben weet ik helaas heel goed wat deze ellende betekent: dat er hier in Aleppo, Syrië waarschijnlijk nog meer mensen en dieren zijn omgekomen.
Na een tijdje kan ik weer iets zien en durf ik voorzichtig te gaan staan; maar direct val ik weer om.
Door de honger, vermoeidheid en de schrik kunnen mijn pootjes mij niet meer dragen.
Ik voel me ellendig, zo moe, zo ziek. Langzaam begin ik me af te vragen of het niet beter zou zijn als ook ik ………..
En dan gebeurt het ineens! Ik voel 2 warme zachte handen die mij snel van de grond pakken en in een doos stoppen. Zachte lieve stemmen die tegen me praten en handen die mijn vermoeide en vervuilde lijfje aaien. Ik word meegenomen naar een kattenopvang. Zo fijn, zo mooi.
Lieve, dappere mensen die in heel moeilijke omstandigheden – waarin ze zelf de grootste moeite hebben te overleven – ook nog eens dieren opvangen die slachtoffer zijn van de oorlog.
Gerammel met etensbakjes, een lieve Belgische stem die roept “Hallo Vagebondjes!”.
Huh, ik schrik wakker!! O natuurlijk, ik ben helemaal niet meer in Syrië, ik had weer eens zo’n droom over mijn vorige leven.
Nadat ik een tijdje in de opvang in Aleppo heb gezeten, mochten de ziekste en zwakste katten naar België. En daar was ik er één van. Wat een gelukskat ben ik toch! En daarom heet ik Hope, een mooier leven na zoveel ellende, daarop hoopt iedereen.
Dus na een lange autorit, een nog langere vliegreis en weer een autorit woon ik nu hier in Villa Vagebond. En zijn er medicijnen, medische verzorging en goed voedsel en heel lieve verzorgsters.
Eens even kijken wie me roept. En ja, dat is best lastig. Door alle ellende mis ik één oog en met het andere zie ik niet zo goed. Maar ik red me prima. Na zoveel ontberingen ben je met alles tevreden.
En weet je wat zo mooi is. Het gaat zo goed met me dat ik ‘vrij ben voor adoptie’. Geen idee wat dat precies betekent, maar ik mag op zoek naar een huisje voor mezelf.
Eén aandachtspuntje moet je wel rekening mee houden: ik wil niet nog slechter gaan zien dan ik al doe, dus moet mijn nog functionerende oog goed in de gaten gehouden worden.

Verder kan ik het met iedereen goed vinden, met katten mits die niet heel aanwezig en dominant zijn. En ook grotere of rustige kinderen kunnen mij bekoren.
Omdat ik soms nog wat schrikachtig ben zoek ik dus vooral rust.
Doordat ik zo slecht zie mag ik alleen naar buiten als dat een afgesloten tuin of een buitenren is.
Maar in de Villa ben ik nog nooit naar buiten geweest, hier binnen is het prima voor mij.
Biedt jij mij hoop op een mooi eigen plekje? Zwaai en knipoog (is niet moeilijk voor mij), Hope.