Fee zoekt haar persoon
Er was eens een meisje. Ze bezat niet veel, ze had enkel een rugzakje vol herinneringen. Ze droeg haar zakje overal mee naartoe. Soms maakte ze het open, soms liet ze het dicht.
Er zaten hele mooie herinneringen bij, ook al maakte haar dit droevig. Soms bekeek ze de nare herinneringen, maar dan sloot ze haar ogen. Ze ritste het dicht, resoluut, het was niet belangrijk, niet nu.
Na een lange reis, waarbij honger werd afgewisseld door een verzadigd gevoel, kwam ze aan bij Villa Vagebond. Haar ogen lichten op. Er was warmte, veiligheid, eten.
Ze zocht een donker holletje, zo zacht, en viel als een blok in slaap. Ze droomde weg, en liet alle mooie herinneringen toe. Maar ze sloot snel haar rugzakje weer, stel je voor dat de herinneringen zouden verdwijnen...
De volgende morgen keek ze behoedzaam om zich heen, dit was haar nieuwe plek. Best eng. Veel katten, veel mensen, zoveel nieuwe indrukken. Ze nestelde zich comfortabel in haar nieuwe holletje, niet te snel naar buiten, je weet maar nooit. En weer pakte ze haar rugzakje en zocht ze naar steun.
Elke dag voelde ze zich meer gesterkt en besloot een stapje naar buiten te wagen. De zon scheen door de ramen, een sprongetje op de vensterbank. Ze voelde handen over haar nekje glijden, zachte woorden. Haar keeltje werd meegevoerd en een luide prrrrrr ontsnapte. Ze voelde zich gelukkig.
Dit is wat ze wilde. Ze stopte heel snel deze nieuwe herinnering in haar rugzakje, dit kon haar helpen. Zachte handen, een aai, liefkozende woorden, ze nam het allemaal tot zich.
Fee koestert een droom. Een droom waarbij ze voor altijd in een rustig huisje kon wonen. Waar mensen haar liefdevol benaderde, want zulke herinneringen zouden geen herinneringen meer zijn. Dit zou echt zijn, voor altijd, elke dag opnieuw.
Blijdschap in haar hartje. Op die ene hele speciale plek, zou ze zo graag haar rugzakje openmaken en dan.... aan de kant leggen. Leven in het nu.
Fee zou niets liever willen.... ben jij haar persoon?